Değerli Dostlar; çocukların eğitimi ve yetiştirilmesi gerçekten çok önemlidir. Çocuk eğitiminde belki de en büyük ihmalimiz ilk yılların önemsiz kabul edilmesidir. Bu yıllarda çocuk; sadece sevilecek, beslenilip, büyütülecek bir varlık olarak algılanmaktadır. Bilimsel araştırmalar ilk altı yıllık dönemi “hayati dönem” olarak kabul etmektedir. Bu dönemde çocuklar sadece biyolojik olarak değil, ruhi olarak da çok hızlı gelişmektedirler. Çocuğun bu dönemde en temel özellikleri ve yetenekleri şekillenmektedir. Zekâsı, algılaması, kişiliği, sosyal davranışları gelişmekte, ileriki yıllarda karakterini oluşturacak derecede etkili olmaktadır. Yürümeyi, ağlamayı, gülmeyi, konuşmayı, korkmayı, üzülmeyi, sevinmeyi bu dönemde öğrenen çocuk beyin gelişiminin büyük bölümünü yedi yaşından önce tamamlamış olur. Erken yaşlardaki eğitim, deneyimler ve uyarıcılar beyin gelişimini etkiliyor. Çocuğun fiziksel, sosyal ve zihinsel talepleri ne kadar doğru ve kaliteli karşılanırsa gelişimi de o kadar sağlıklı olabilmektedir. Eğitim de "yanlışların yakalanmasıyla değil, doğruların yakalanmasıyla" gerçekleşmesi daha makbuldür.   Sözü fazla uzatmadan aşağıdaki önemli bilgileri paylaşmak istiyorum.   Eğer bir çocuk; sürekli eleştirilmişse, kınama ve ayıplamayı öğrenir. Eğer bir çocuk; kin ortamında büyümüşse, kavga etmeyi öğrenir. Eğer bir çocuk; alay edilip aşağılanmışsa, sıkılıp, utanmayı öğrenir. Eğer bir çocuk; utanç duygusuyla eğitilmişse, kendini suçlamayı öğrenir. Eğer bir çocuk; hoşgörüyle yetiştirilmişse, sabırlı olmayı öğrenir. Eğer bir çocuk; desteklenip yüreklendirilmişse, kendine güven duymayı öğrenir. Eğer bir çocuk; övülmüş ve beğenilmişse, takdir etmeyi öğrenir. Eğer bir çocuk; hakkına saygı gösterilerek büyütülmüşse, adil olmayı öğrenir. Eğer bir çocuk; güven ortamı içinde yetişmişse, inançlı olmayı öğrenir. Eğer bir çocuk; kabul ve onay görmüşse, kendini sevmeyi öğrenir. Eğer bir çocuk; aile içinde dostluk ve arkadaşlık görmüşse, bu dünyada mutlu olmayı öğrenir.